متن و منتقد

رابطه ماندگار

می‌اندیشم؛

عشق، ماندگارترين نوع رابطه است كه در آن پيچيدگي، معنايي روشن و ساده به دست می‌آورد تا ما بتوانیم يكديگر را واضح‌تر ببينیم...

(حمید ژیان پور)

صحبت

می‌اندیشم؛

گاهی صحبت، دمیدن عاطفه است.

گاهی صحبت، رجحان عقیده است.

گاهی صحبت، ادای فریضه است.

(حمید ژیان پور)

حقیقت امید

می‌اندیشم؛

تنها اميد، حقيقت دارد.

اميد، انتهاي حقيقت است...

(حمید ژیان پور)

امید

می‌اندیشم؛

امید از دور می‌آید... امید، مانند آسمان بالای سر ما است که همیشه وجود دارد اما هرگز نزدیک نخواهد شد...

(حمید ژیان پور)

دشنام

می‌اندیشم؛

دشنام، سایه درشت حقارت آدمی بر دیوار بلند ادعا است...

(حمید ژیان پور)

جنگ

می‌اندیشم؛

ما با نادانسته‌ها، منطقی‌تر از دانسته‌های خود رفتار می‌کنیم.

جنگ در درجه نخست ذهنيت برخاسته از شكست مقاومت منطقي فرد در مقابل تهییج احساسات روزمرگي است. جنگ، تاريخ را به عقب بازمی‌گرداند...

(حمید ژیان پور)

فرهنگ / تمدن

می‌اندیشم؛

فرهنگ، تصور ما از رؤیا است.

و

تمدن، تصديق تجربي ما از رؤیاي مشترك انساني است...

(حمید ژیان پور)

سرود

تاریخ به ما می‌آموزد؛

روزهای آفتابی، غروب می‌شود و رؤیای ما سرود می‌شود...

(حمید ژیان پور)

مصادیق / مفاهیم

می‌اندیشم؛

تاريخ، مصاديق را می‌بیند.

اما

عظمت جهان با مفاهيم ساخته می‌شود...

(حمید ژیان پور)

درد / رنج

می‌اندیشم؛

درد، موسیقی غمگین اما باشکوه طبیعت انسان است.

رنج، پايان بی‌انتها و آغازی بی‌فرجام است...

(حمید ژیان پور)

سقوط

می‌اندیشم؛

زندگی سقوط نیست. زندگی فرود نیست. زندگی ظهور جریان دائمی اميد است که از قلب ما در نبض ما جاري است.

ما در زندگی سقوط می‌کنیم اما زندگی در ما سقوط نمی‌کند.

(حمید ژیان پور)

غمنامه دل

می‌اندیشم؛

اگرچه غمنامه دل را می‌توان سرود

اما نمی‌شود آن را از دل زدود...

ما غم وطن داريم...

(حمید ژیان پور)

بيگانه

می‌اندیشم؛

ما به يكديگر نياز داريم

تا در خودمان غور كنيم

تا در خودمان طلوع كنيم

تا در خودمان حلول كنيم

بيگانه در ما نمی‌ماند

بيگانه در ما غروب می‌کند...

(حمید ژیان پور)

آدم‌های خاص

انسان‌های زیادی در طول و مسیر زندگی هر کس، سر راهش قرار می‌گیرند که تعداد انگشت‌شماری از آن‌ها خاص هستند. پدر، مادر، خواهر و برادر، همسر و دوست و... هرکدام به نحوی برای ما خاص و منحصربه‌فرد هستند اما آدم‌های خاص، جور دیگری هستند. این خاص بودن، معنای خاصی هم دارد.

آن‌ها، طور خاصی تو را درک می‌کنند و می‌فهمند. طور خاصی نگاهت می‌کنند و لمست می‌کنند. حرف‌هایشان خاص هست و تأثیرشان بر تو خاص‌تر. جور خاصی در شادی و غم تو شریک می‌شوند و تأثیرشان بر تغییر مسیر زندگی‌ات هم ادامه‌دار و خاص هست. شاید خیلی آدم‌ها، در زندگی‌شان هرگز داشتن آدم خاص را تجربه نکنند و بعضی‌ها هم آن‌قدر خوشبخت و خوش‌شانس باشند که یک یا چند آدم خاص در زندگی‌شان باشد.

دریای درون من متلاطم و طوفانی است و من چقدر به دنبال آرامش هستم؛ در کنار آدم‌های خاص زندگی‌ام، دریای متلاطم درونم آرام می‌گیرد و جای موج‌های سهمگینی که بی‌رحمانه بر ساحل دلم می‌کوبیدند را موج‌های کوچک و سبکی می‌گیرد که رقصی ملایم و زیبا بر دریای دلم می‌آفرینند و نسیم سبکی که از این امواج برمی‌خیزد درونم را خنک و آرام می‌کند [...]

وطن

می‌اندیشم؛

مفهوم وطن، یک نظام معنایی است که باید نزد فرد ساخته بشود تا اینکه شکل بگیرد.

وطن جايي است براي عشق ورزيدن.

آنكه به جنگ می‌اندیشد، زبانش در بيان عشق محكم نيست.

(حمید ژیان پور)

حق محوری

می‌اندیشم؛

گاهی حق-محوری، حق-طلبی و حق-خواهی، همه اشکال عینیت یافته زندگی اجتماعی فرد را در برمی‌گیرد و از او یک مبارز برحق می‌سازد؛ اما پیش از آن‌که حق-محوری، عینیت بیابد، بایسته است تا جایگاه تأمل‌انگیز آن در انبساط ذهنیت تربیت فرد، رشد کند. این بدان معنا است که حق-محوری، سابجکتیو ذهن است که مقدم بر ابژه است. سیاست اما عینیت حق-محوری را مقدم بر سابجکتیو ذهنیت حق-محوری می‌داند و از بطن آن تکلیف بیرون می‌آورد. جهان رویارویی‌های سیاسی، جهان تکلیف مدار است که زبان اخلاق و تفکر نسل جدید را قربانی زمان ارتجاع و انتحار می‌کند و ایدئولوژی زاده می‌شود...

زندگي در تكليف، آواز نامفهوم پرنده‌ای است كه فقط در قفس می‌خواند...

(حمید ژیان پور)

پروانه‌ی آرزو

می‌اندیشم؛

هر پروانه‌ آرزو به‌ بلنداي شانه‌های اميد پرواز می‌کند...

(حمید ژیان پور)

خستگی

آدمی در مقابل سختی‌ها و رنج زندگی می‌ایستد... سعی می‌کند تاب بیاورد.

گاهي احساسات مختلفی را از سر می‌گذراند، خشمگین می‌شود، متنفر می‌شود، غمگین می‌شود، شاد می‌شود و...

این‌ها او را به حركت، رفتاری یا عکس‌العملی وا‌می‌دارد که گاه خشمش را نشان دهد، گاه در انديشه ی انتقام است، گاه می‌پندارد بایستی زار بزند تا از غمش كاسته شود... این احساسات، او را به جلو می‌راند.

اما آنگاه‌که آدمی منفعل می‌شود.

آنگاه‌که خسته شود.

آنگاه‌که خود را ناتوان می‌یابد، خستگی جان‌فرسا به سراغش می‌آید.

خستگی، بریدن است [...]

جهان سوم

جهان سوم، جهان سنگ است.

جهان سوم، جهان جنگ است.

لاجرم دور از انتظار نخواهد بود كه تفكر منطقي جاي خودش را به تفكر پرهیاهوی تق‌تقی بدهد...

(حمید ژیان پور)

آرامگاه تاريخ

در آرامگاه تاريك تاريخ، سايه اشباح مردان بزرگ، در باغ است، در راغ است و در داغ است. و این حاصل توهم خودبزرگ‌بینی ما در ادراك نادرست از مفهوم خاك است.

اما

در آرامگاه روشن تاريخ

باغی نيست

راغي نيست

داغی نيست

در آرامگاه روشن تاريخ، فقط خاك است كه پاك است.

آدمي از خاك احتراز نمی‌جوید

آدمي از خاك، استقلال نمی‌جوید

آدمي از خاك اعتبار می‌بوید... هر آدمي آن‌گونه می‌روید كه می‌بوید...

(حمید ژیان پور)

گل‌های تزييني

می‌اندیشم؛

ممکن است خيل كثيري از ما گل‌های تزييني طاقچه اتاق بزرگ سياستمداران باشیم كه با دیدن ما تصویری جز این ندارند که رؤیاهایشان را ببافند...

(حمید ژیان پور)

خاک / داغ

می‌اندیشم؛

حق، از خاک می‌روید نه از داغ...

حق، آرمان بر خاک افتاده است و حقیقت سودای در دام افتاده که خود را بر دیواره‌های بلند آرزو می‌کوبد و راه می‌جوید...

حق ابژه حقیقت است.

حقيقت ثابت نمی‌شود.

بلكه وظيفه انسان آن است تا از حقيقت فارغ بشود...

(حمید ژیان پور)

خاک فرهنگ

ايران؛

عده‌ای در حال صید غیرقانونی ثروت‌اند...

عده‌ای هم در حال کسب شهرت‌اند...

در این میان عده‌ای خاک فرهنگ می‌خورند و می‌رویند.

آدمی با خاک فرهنگ بروید و بمیرد بهتر است تا با داغ ننگ بمیرد.

(حمید ژیان پور)

پیشه / اندیشه

تاريخ بر حضور می‌ایستد نه بر غرور؛

چهره‌های تاريخي يا بزرگ هستند يا سترگ هستند.

مردان بزرگ در اندیشه‌اند و مردان سترگ بر پیشه‌اند.

ما نمی‌توانیم اين نكته را ناديده بگيريم كه تحليل محققانه برخلاف تحقيق متعصبانه نه بر پيشينه يا پيشه كه بر روايت محقق از انديشه سازندگان تاريخ استوار است.

تاريخ سازان انديشمند در تاريخ حضور دارند. تاريخ با آنان همچنان استمرار می‌یابد بلكه تاريخ از عظمت انديشه آنان بزرگ می‌شود.

تاريخ همچنين روايت گر مردماني است كه بر پیشه‌اند نه بر انديشه...

در وجود آنان تصرف آرزوهاي دست‌یافتنی وظيفه مقدسي است كه نه با انديشه كه با تأکید بر پيشه و پيشينه به دست می‌آید. اين مردان در تاريخ بزرگ می‌شوند درحالی‌که تاريخ با آنان بزرگ نمی‌شود...

(حمید ژیان پور)

بذر خيانت

ايران؛

 بذر خيانت در خاك حاصلخيز اين وطن به بار نخواهد نشست...

(حمید ژیان پور)

دشمن آزادی

می‌اندیشم؛

تاریخ به ما می‌گوید ما وارثان نیت پنهان اجدادمان هستیم...

در تاریک‌خانه اندیشه من، تاریخ، دشمن آزادی است...

(حمید ژیان پور)

تاریکی حضور

می‌اندیشم؛

همه آن چیزهای خفته خاموش وجود ما بخش عظیمی از گستره تاریکی حضور ما است. انسان هر مقدار که بیشتر معنای تاریکی حضورش را در جهان بشناسد به همان میزان خردمند است...

(حمید ژیان پور)

ظَن و مَن

می‌اندیشم؛

شعر، چالش میان ظن و من است. بدون این دو، شعر متولد نمی‌شود...

(حمید ژیان پور)

سرود سرد

رؤیایم را می‌جنگم و احساسم، سرود فرهنگ است.

سرد اما آهنگین...

(حمید ژیان پور)

زمزمه های سحری

تو به‌اندازه سحر، صميمي، پاك و زلالي...

اميد، در قلب سحر می‌تپد و به زندگي جان می‌بخشد...

سحر، در فاصله ميان تاريكي و روشنايي، اميد می‌آفریند... تو نيز سحر باش...

سحر، دولت بيدار وجود ما است...

اميد، سحرگاه زندگي است. اگر زندگي، سحر نداشته باشد ما خيلي زود بی‌فرجام به‌سوی آينده خواهيم رفت. [...]

اینجا / آنجا

ایران؛

روزگار ما خوب نخواهد شد

آنگاه‌که عده‌ای

ترجیحشان

تفریحشان

تحسینشان

آنجا است

تهدیدشان

تحقيرشان

اينجا است...

(حمید زیان پور)

عطر جان

می‌اندیشم؛

دوستت دارم عطر جان است که فقط با روح می‌پرد...

(حمید ژیان پور)

حقیقت

می‌اندیشم؛

حقیقت، تصوير بزرگ سايه خورشيد درون ما بر ديوار بلند آرزو است که عظیم می‌نمایاند...

(حمید ژیان پور)

غزل

می‌اندیشم؛

كاش می‌شد بجاي بيان نظر به كار سرودن غزل می‌بودیم …

(حمید ژیان پور)

آفتاب اشراق وجود

می‌اندیشم؛

سحر، نماد روشنايي آفتاب اشراق وجود ما است كه هرگز غروب نمی‌کند...

(حمید ژیان پور)

نفس

اگر نفس، زن است

مردانگي به نفس است نه به نقش...

(حمید ژیان پور)

متواضع / متهاون

می‌اندیشم؛

آنكه با سَحر فطرت وجود بيدار می‌شود، متواضع و آنكه در آتش آفتاب غرور، بيمار می‌شود متهاون است.

(حمید ژیان پور)

منتقد

منتقد، با متن مواجهه می‌کند.

منتقد در مواجهه با متن، بن‌مایه تفكر خويش را نقد می‌کند و نقد خلق می‌شود. او خود نخستين منتقد تفكر خويش است.

منتقد نه جدي است نه مشكي،

نه تند است نه كند است.

او آرام و خویشتن‌دار سر در گريبان انديشه خويش در حال انكشاف براي عبور از انسداد است...

(حمید ژیان پور)

تواضع و تضارب

به نظر می‌رسد،

نقد روشنفكري به تواضع و درك تضارب آراء بيش از تخصص نياز دارد...

تخصص در مباحث روشنفكري و تشخيص درست و نادرست، كار واليان، صوفيان و ناهيان است.

(حمید ژیان پور)

بلاهت

می‌اندیشم؛

بلاهت، امر واضحي نيست.

بلاهت مانند باران بهاري، نرم و لذت‌بخش بر سر ما می‌بارد آن‌چنان‌که ما را در لذت خويش فرومی‌برد.

بلاهت را شايد زماني بفهميم كه به تردید افتاده باشیم...

(حمید ژیان پور)

تقدیر متعالي

می‌اندیشم؛

تقدیر متعالي، ظرفیت پیچیده و بی‌منتهای وجود ناشناخته انسان است كه آدميت را برمی‌کشد...

(حمید ژیان پور)

مرگ

می‌اندیشم؛

مرگ، رنگ باور وجود ما است...

(حمید ژیان پور)

دعا

می‌اندیشم؛

دعا، بخش عميق و ناپيداي انديشه جمعي انسان است كه به ظرافت و لطافت خود را می‌نمایاند...

(حمید ژیان پور)

روئیدن و بوئیدن

می‌اندیشم؛

هر مردي آن‌گونه می‌روید كه می‌بوید...

(حمید ژیان پور)

زیستن

می‌اندیشم؛

زیستن پرمعناترین جلوه ناپیدای هستی است که انسان آن را دردمندانه می‌نمایاند...

(حمید ژیان پور)

آبرو

می‌اندیشم؛

آبروي انسان، فاصله ميان ابتدا و انتهاي منزلت او است.

مراقب باشيم چه كساني فاصله وجودمان را پر می‌کنند...

(حمید زیان پور)

رؤیا / سودا

می‌اندیشم؛

رهايي، رؤیای ما است

و

خودخواهی، سوداي ما است.

(حمید ژیان پور)

احساس

می‌اندیشم؛

احساس، عقل رسوا شده است...

(حمید ژیان پور)

تکرار آرزوها

می‌اندیشم؛

تاریخ به ما نشان داده است

ما زندانی تكرار آرزوهايمان هستیم...

(حمید ژیان پور)

بخشش

در مقابل گناهان و خطاهاي ديگران بی‌تفاوت نباشيم...

آنكه زياد می‌بخشد بی‌گمان قرباني هميشگي زندگي خواهد بود...

(سادات هاشمی)

هنر

می‌اندیشم؛

هنر، انتخاب آگاهانه و رجحان برتر انسان در نمایاندن سایه مبهم حقیقت هستی است که صراحت علم را ندارد...

(حمید ژیان پور)

مسیر عشق

می‌اندیشم؛

عشق، مسير بي ابتدا و مقصدي بی‌انتها است...

عشق، آسمان بی‌کران عقل است...

(حمید ژیان پور)

اصالت

می‌اندیشم؛

تاریخ امر ساده و پیش‌پاافتاده‌ای نیست...

هیچ امر ساده‌ای به مقصد نرسیده است مگر آن‌که از اصالت افتاده باشد...

(حمید ژیان پور)

مصادیق / مفاهیم

می‌اندیشم؛

همه تلاش بشر در فلسفيدن و انديشيدن، قابل‌تحمل كردن مصاديق زندگي از طريق مفاهيم زندگي است.

(حمید ژیان پور)

ترس

می‌اندیشم؛

ترس خردمند، اختياري است...

ترس، نشانه خوبي براي حفظ خوبی‌ها و مانع خوبي براي تلف شدن فضیلت‌ها است...

(حمید زیان پور)

پاییز

پاییز فصل ریزش است به‌سوی رویش

پاییز فصل عبور است به‌سوی حضور

پاييز فصل فرود است به‌سوی سرود...

(سادات هاشمی)

آفتاب پاييزي

امروز با پاييز، بهار كردي

ريزش برگ‌ها را تماشا كردي

بر فروغ آفتاب پاييزي

گرمي عشق را تمنا كردي

عشق پاييزي گرم و روشنی‌بخش است

تو اما عشق را شعله‌ور كردي

(حمید ژیان پور)

تناسخ / تناسب

می‌اندیشم؛

دين به تناسخ حقيقت و علم به تناسب حقيقت می‌پردازد...

(حمید ژیان پور)

حلول واقعیت

می‌اندیشم؛

زمان، مركب واقعيت است

و زبان (اندیشه)، مبدأ واقعيت است.

واقعيت از زبان، خروج می‌کند و در زمان، حلول می‌کند.

مراقب حلول واقعیت باش...

(حمید ژیان پور)

تاريخ مرده گان

می‌اندیشم؛

تاريخ مرده گان، بر مرده گان تاريخ سنگ می‌زند...

 درحالی‌که "انسانيت جاي ديگري مرده است."

(حمید ژیان پور)

تصاحب / تفوق

می‌اندیشم؛

 زندگي، حس تصاحب زيبايي است

زندگي، حس تفوق بر خودخواهي است.

(حمید ژیان پور)

شب رهایی

می‌اندیشم؛

گاهي

شب تنهايي، شب رهايي نيز هست...

(حمید ژیان پور)

جنگیدن

می‌اندیشم؛

اگر زن‌ها نبودند شغل اصلی مردها جنگیدن بود...

(حمید ژیان پور)

فهم تاریخی مفاهیم

من مشكلات فرهنگي را نه در "فرهنگ"، بلكه آن را در چگونگي درنگ در فرهنگ و تأملات روشنفكرانه در مفاهيم آن می‌یابم.

"مفاهيم" بايد منبسط باشد و ما قادر باشيم سيال بودن آن را درك و در آن شناور شويم.

متأسفانه جزم‌اندیشی در ارائه مفاهيم علمي در جهان سوم، غبار تحكم و ديكتاتوري روشنفكري را در آسمان انديشه، تیره‌تر نموده و فضا را براي روش‌های فهم و درك آزاداندیشی در بستر دمكراسي فراگير تا حدودي مسدود كرده است.

بنابراين به نظر می‌رسد، فهم تاريخي ما از مفاهيم نه به فرهنگ كه به چگونگي درنگ در فرهنگ و تأملات روشنفكرانه ما مربوط است...

(حمید ژیان پور)

رويكرد هالستيك

رويكرد هالستيك (Holstic) يا کل‌نگر داراي نظام به‌هم‌پیوسته از عناصر و مؤلفه‌های خُردنگر است كه درهم‌پیچیده است و داراي معنايي به نام خردمندي است.

اين فرض كه: "كسي كه تعقل بیش‌ازاندازه داشته باشد زیبایی‌ها را در يك قالب خواهد ديد و تفاوت‌ها را بی‌مورد و بی‌ارزش پندار خواهد كرد" با اصل پيچيدگي خرد و تعقل ورزي در تناقض است.

به‌عنوان‌مثال؛ وقتي شما عظمت كوه را از دور می‌نگرید آيا پیچیدگی‌های عميق و تودرتوي درهم‌تنیده كوه را می‌توانید یکجا و از راه دور درك كنيد و بدون آن‌که در عمق مسير آن گام برداريد درباره آن به بيان دقيق بپردازيد؟

به نظر می‌رسد اگرچه كليت درهم‌فشرده فراتر از عمق زيبايي درهم‌تنیده است اما درك عظمت درهم تنيدگي بدون بيان تفاوت‌های عناصر درهم‌پیچیده دروني، امکان‌پذیر نيست.

تعقل خردمندانه معرف ظرافت پیچیدگی‌های روشن‌بینانه است كه صراحت و بداهت آن به‌وسیله علم و به‌تدریج آشكار می‌شود.

كسي كه تعقل بيش اندازه دارد، زیبایی‌ها را برخاسته از تفاوت‌ها و پيچيدگي درهم‌تنیده درك خواهد كرد و بر تفاوت‌های درهم‌تنیده تسلط خواهد داشت.

(حمید ژیان پور)

امام حسین (ع)

می‌اندیشم؛

امام حسين (ع) سرور عاشقان است...

او به ما آموخت در جنگ هم می‌شود جايي براي عشق باز كرد...

آري؛

عشق، روئيدني است...

عشق، از غيب نمی‌آید...

عشق، از عيب می‌آید...

(حمید ژیان پور)

جنگيدن و فهميدن

مبلغ آگاهي از اعتقاد سخن می‌گوید او كسي است كه مردم را براي جنگيدن برمی‌انگیزد...

متفكر آگاهي از انتزاع سخن می‌گوید او كسي است كه مردم را براي فهميدن برمی‌انگیزد...

(حمید ژیان پور)

دمکراسی

می‌اندیشم؛

سرگذشت نافرجام حق‌خواهی نشان داده است

مجاهد حقيقت، خودش را ثمره حقيقت می‌نامد...

دمكراسي، نتيجه ايمان به حقيقت نيست...

دمكراسي، مبين ابهام در حقيقت است...

(حمید ژیان پور)

حق-محوري و ايدئولوژي

به نظر می‌رسد، حق-محوری، پیش از آن‌که عینیت بیابد، بایسته است تا جایگاه تأمل‌انگیز آن در انبساط ذهنیت تربیت فرد، رشد کند. این بدان معنا است که حق-محوری، به‌عنوان سابجکتیو ذهن، مقدم بر ابژه ذهن است.

سیاست اما عینیت حق-محوری را مقدم بر سابجکتیو ذهنیت حق-محوری می‌داند و از بطن آن تکلیف بیرون می‌آورد.

جهان رویارویی‌های سیاسی، جهان تکلیف مدار است که زبان اخلاق و تفکر را قربانی زمان ارتجاع و انتحار می‌کند و ایدئولوژی زاده می‌شود...

ايدئولوژي، زبان تحکم سياست است...

(حمید ژیان پور)

فاصله ميان آگاهي و تفكر

می‌اندیشم؛

فاصله ميان آگاهي و تفكر، فاصله ميان ديكتاتوري و دمكراسي است...

آگاهي، منتهي به دمكراسي نخواهد شد.

انقلاب، انفجار آگاهي است نه انتهاي آگاهي...

(حمید ژیان پور)

رؤیای لطيف يا رؤیای عميق

كسي كه در دريا بر روي آب شنا می‌کند، در حال انتفاع است.

او به خودش و امكاناتش می‌اندیشد...

آري؛

او رؤیایش لطيف است...

و اما

كسي كه در عمق پهنه گسترده دريا غوص می‌کند او در حال اكتشاف است.

از انديشه خويش بيرون آمده است و به شگفتی‌های ناپيداي عميق دريا می‌اندیشد تا اصالت هويت دريا را بشناسد.

آري؛

او رؤیایش عميق است...

(حمید ژیان پور)

ديوار اعتقاد

شاهنامه، كتاب طلب نيست.

شاهنامه، كتاب طرب نيست

شاهنامه، گفتمان خرد است

شاهنامه، با انتزاع آغاز می‌شود.

شاهنامه، با انتفاع آغاز نمی‌شود

شاهنامه، كتاب اعتقادي نيست.

شاهنامه، بياني انتزاعي است

شاهنامه بيان شيوايي از تفكر عريان است

و شعر رؤیا است [...]

برگ‌های بريده تاريخ

می‌اندیشم؛

برگ‌های بريده تاريخ را نه در احوال مردمان كه در اخلاق حاكمان بايد جستجو كرد...

(حمید ژیان پور)

اعتمادبه‌نفس کاذب

می‌اندیشم؛

این نشانه اعتمادبه‌نفس کاذب است که فرضیاتمان را تصدیقات بدانیم... کسی که آرام روبه‌جلو حرکت می‌کند فرصت آن را خواهد داشت، نیم‌نگاهی به پشت سرش بیندازد تا همه‌چیز را در مسیر رفتن خراب نکند...

(حمید ژیان پور)

انسان، كلمه است

می‌اندیشم؛

انسان، جسد نيست كه بشود آن را در آمار و ارقام خلاصه كرد.

فلسفه به ما می‌آموزد، انسان، كلمه است، می‌شود آن را به شکل‌های مختلف قرائت كرد...

(حمید ژیان پور)

آنات آزادی

می‌اندیشم؛

تدقيق در تاريخ مفهوم آزادي نشان داده است آنچه با مبارزه به دست می‌آید، آنات آزادي است نه آداب آزادي...

(حمید ژیان پور)

ترانه

شعر، ديدن ترانه است...

(حمید ژیان پور)

نان و نام

می‌اندیشم؛

دزد، نان مي بُرد و  نام مي بَرد...

شريف، نام می‌آورد و نان نمي بُرد...

(حمید ژیان پور)

زیبایی مفتون

می‌اندیشم؛

زن، حکایت نیست، زن، روایت نیست. زن، بداهت نیست...

زن برائت جمال است... زن نماد اصالت زیبایی مفتون است...

(حمید ژیان پور)

منبع حقیقت

می‌اندیشم؛

اعتقاد، منبع حقیقت نیست... انتزاع، منبع حقیقت است...

به نظر می‌رسد سنجه‌های ناشی از مقایسه‌های تطبیقی درباره مردم و روایت اکثریت عامه، گواه، حقیقت نیست. بلکه نمایانگر ارجحیت اعتقاد اکثریت و گواه وضعیت موجود است. انسان، جسد نيست كه بشود آن را در آمار و ارقام خلاصه كرد. انسان، كلمه است، می‌شود آن را به شکل‌های مختلف قرائت كرد.

روش زندگي و يا بندگي، نماد حقيقت ناپيدا است كه در طول زمان به‌وسیله تغيير، معنا می‌یابد.

حقيقت، اختراع واقعيت نيست.

حقيقت، انتزاع بلافصل واقعيت نيست.

گاهي حقيقت، سايه درشت واقعيت است كه پشت به نور دارد...

باری: اعتقاد، منبع حقیقت نیست، انتزاع، منبع حقیقت است...

(حمید ژیان پور)

میدان شهوت حقیقت

می‌اندیشم؛

به فرزندانمان بیاموزیم رزمنده میدان شهوت حقیقت نباشند...

حقیقت، وجه متناظر "نسبیت" است.

به نظر می‌رسد همان‌طور که "نسبیت"، میزان و میدان ندارد، حقیقت نیز میزان و میدان ندارد.

حقيقت، فضیلت است.

حقیقت ارجحیت وبرتری نیست. حقیقت، مانند خورشید ذوب کننده نیست. روشنایی خورشید حقیقت، درخشش کورسویی به‌سوی ابهام است. ایمان اما شعله‌های برافروخته شهوت و شهرت حقیقت است.

هستي حقيقت، مبهم و چيستي شهوت حقيقت، متقن است [...]

خردمند

می‌اندیشم؛

خردمند، راه دشوار فهمیدن را بر جنگیدن ترجیح می‌دهد.

هیچ خردمندی پشت دیوار احساسات مردم پنهان نمی‌شود...

(حمید ژیان پور)

گفتمان سياست

می‌اندیشم؛

حكمت، گفتمان سياست و نفرت، رجحان سياست است.

جهان بدون گفتمان سياست، صلح و آرامش را تجربه نخواهد كرد.

شعر، گفتمان سياست و جنگ، رجحان سياست است...

(حمید ژیان پور)

شعر طبیعت

این شعر طبیعت است؛

هیچ عقابی بر روی درخت، آشیانه نمی‌سازد.

(حمید ژیان پور)

جهل ناشناخته

می‌اندیشم؛

حقیقت، جهل ناشناخته است. برای ساختن عقلانیت باید پارچه نابریده حقیقت را درید...

(حمید ژیان پور)

زیبایی زن

می‌اندیشم؛

زيبايي زن در سه چيز است:

ادب، نسب، طرب...

(حمید ژیان پور)

تفکر عریان

می‌اندیشم؛

شعر، محتواي تفكر عريان است كه در نفس به اوج می‌رسد و در نقش به نضج می‌رسد...

(حمید ژیان پور)

طعم تلخی عقل

می‌اندیشم؛

كسي كه قادر به تحمل طعم تلخ عقل نيست محبوب نقد نيست...

(حمید ژیان پور)

پرچم جنگ

می‌اندیشم؛

هیچ خردمندی روسری صورتی دختران را پرچم جنگ نمی‌کند.

(حمید ژیان پور)

عشق

عشق روئیدنی است...

عشق از غيب نمی‌آید...

عشق از عيب می‌آید...

(حمید ژیان پور)

نسیم

زیبا...

بگذار نسيم بر گيسوانت بلغزد و رؤیا بسازد...

(حمید ژیان پور)

فهمیدن / جنگیدن

درحالی‌که فهميدن دشوارتر از جنگيدن است عده‌ای براي جنگيدن، آجرهاي پخته ديوار كاخ فاخر ادبيات را بيرون می‌آورند تا بر سر كساني كه در حال كاويدن و فهميدن هستند بكوند و راه ساده تحميل خودباوري در خويشتن را ساده‌انگارانه بپويند...

(حمید ژیان پور)

شعر

می‌اندیشم؛

شعر، شورانگیزترین شطحیات فلسفه است که بی‌صدا جاری است...

(حمید ژیان پور)

قضاوت

می‌اندیشم؛

قضاوت، گريزگاه جهل است...

(حمید ژیان پور)

سايه سرد

در زبان انسان و نه زمان انسان (يعني جبر تاريخ) هیچ‌چیز نمی‌تواند بی‌معنا باشد.

در زبان انسان، رذيلت، سايه تاريك و سرد آفتاب سوزان فضيلت است.

اين بسيار پرمعنا است كه در مواجهه بامعنای رذيلت و فضيلت، هرکسی بايد كار خودش را بكند.

رذيلت، کهن‌الگوی زبان انسان است. نمی‌توان آن را ناديده گرفت...

(حمید ژیان پور)

ضربان فرهنگ

می‌اندیشم؛

گاهی مقداری لکه جوهر بر روی کاغذ می‌چکد که رنگ است... کسی که میلش در رنگ است صدایش پر زنگ است و گاهی می‌شود که مقداری لکه جوهر بر روی کاغذ می‌چکد که آیینه سکوت فرهنگ است... کسی که میلش در فرهنگ است قلبش پرآهنگ است و سکوتش ضربان فرهنگ است...

(حمید ژیان پور)

فرهنگ

می‌اندیشم؛

فرهنگ، نزدیک‌ترین وجه نامحسوس رؤیا است...

فرهنگ، رؤیای متعالي انسان براي بقا و سازوكاري براي ماندگاري نوع بشر است كه به‌تدریج در شكوه و زيبايي خلق می‌شود و در يگانگي محو می‌شود...

(حمید ژیان پور)

انتهای حضور

می‌اندیشم؛

شعر، گزارش نيست.

شعر، برازش نيست.

شعر، سرايش نيست.

شعر، انتهاي حضور است.

شعر به حضور معنا می‌دهد و فهميدن را براي ما معنا می‌کند...

شعر بدون حضور، شعر حباب است.

شعر حباب، شعر رباب است...

(حمید ژیان پور)

کوچه‌های اندیشه

می‌اندیشم؛

هميشه مقداري نجوا وجود دارد كه در سایه سکوت کوچه‌های انديشه مانند گلوله بی‌هدف نابهنگام به صدا درمی‌آید...

(حمید ژیان پور)