متن و منتقد

اخلاق

می‌اندیشم؛

اخلاق، بازنمایی اصالت چالش طبع با طبيعت است كه در معناي زندگي برای آزادی نمايان می‌شود. آزادي، اراده رسيدن به شادي است.

(حمید ژیان پور)

برده‌داری

می‌اندیشم؛

تاریخ برده‌داری همان برده‌داری تاریخ است که تاریخ انسان را می‌سازد...

(حمید ژیان پور)

تمدن / تاریخ

می‌اندیشم؛

تمدن، همان ابژکتیو تاریخ است. یعنی ابژه سوژه ایده‌آل‌های برجای‌ مانده در زبان انديشه بشري كه انسان همواره به آن می‌اندیشیده است...

(حمید ژیان پور)

تاریخ / آزادی

می‌اندیشم؛

انسان به تاريخ می‌بازد تا تاريخ را بسازد و اين بزرگ‌ترین رنج بشر در راه رسيدن به آزادي است.

(حمید ژیان پور)

آگاهی / آزادی

می‌اندیشم؛

آگاهي هميشه به آزادي بازگشت می‌کند.

انسان به آزادي می‌اندیشد درحالی‌که در آن محبوس است.

(حمید ژیان پور)

ارثیه تاریخ

می‌اندیشم؛

میان اختیار انسان و "ارثیه تاریخ"، فاصله‌ای پر نشدنی به وسعت تاریخ اختیار انسان در مقابل اشتیاق تاریخ برای تصلیب آزادی وجود دارد که اراده و اختیار را معنا می کند.

(حمید ژیان پور)

تضارب / تفاهم

می‌اندیشم؛

زن، حال مداوم مرد براي تداوم معناي زندگي است. فهم تفاوت مرد و زن فهم تضارب زندگي در تفاهم زندگي است.

(حمید ژیان پور)

مارکسیسم

می‌اندیشم؛

مارکسیسم نه تخیل فکری و نه دیالکتیک علمی است. ماركسيسم یک توجیه مفصل از ابتدا و انتهای بیان تجربه ناقص تاریخی است که از علم برای کامل‌کردن و بزرگ کردن عظمت ایده آلیستی نقص مادرزادی برای نادیده‌انگاشتن مغالطه متعصبانه ناراستی‌های ذاتی خود استفاده کرده است و در حال تلاش مستبدانه برای کامل نشان‌دادن سودای ساختن آینده است.

(حمید ژیان پور)

خليج همیشه فارس

می‌اندیشم؛

خلیج‌فارس، تنها يك نام نيست.

خلیج‌فارس، يك تاريخ است كه با تدليس سياسي تغيير نخواهد يافت.

(حمید ژیان پور)

شفافیت

می‌اندیشم؛

آدم‌ها مثل سنگ‌ریزه ته رودخانه در زیر آب چشمانشان شفاف هستند...

(حمید ژیان پور)

آینده / گذشته

می‌اندیشم؛

جهان اکنون ما بدون آینده زیباتر از گذشته است...

(حمید ژیان پور)

یاد

می‌اندیشم؛

یاد را نسیم باد بهاری بیاورد، دوست‌داشتن شکوفه می‌ دهد...

(حمید ژیان پور)

مرگ

می‌اندیشم؛

مرگ ما را نمی‌میراند.

مرگ، واقعیت زندگی را می‌رویاند...

(حمید ژیان پور)

سحر (15)

می‌اندیشم؛

بيداري، ترجیح آگاهي است.

بیداری سحر بر ظلمت پيكره تاریک ‌شب نور می‌پاشد و روز را انباشته از رجحان آگاهي می‌کند.

(حمید ژیان پور)

سحر (14)

می‌اندیشم؛

سحر، معنايي ناشناخته است.

معاني همواره ناشناخته باقي می‌ماند.

معاني، برساخت ناشناخته و سترگ در آن‌سوی فهم ساده انسان از روزمرگي است كه آدمي را در رنج فهميدن فرومی‌برد.

فروافتادن در رنج فهميدن، تلاش براي ناديده گرفتن پیچیدگی‌های اصالت فهميدن است.

(حمید ژیان پور)

سحر (13)

می‌اندیشم؛

سحر، معنايي براي بازنمود پديدارشناسي تجربه زيسته انسان در پديدايي گفتمان هستي فطرت است.

(حمید ژیان پور)

سحر (12)

می‌اندیشم؛

سحر، رخداد بدون تاريخ است كه در فاصله ميان غنيمت تاريخ روز و شب در حال وقوع فضيلت است.

(حمید ژیان پور)

سحر (11)

می‌اندیشم؛

سحر، تجلي زمزمه عشق به فضيلت زیبایی‌ها و نماد اتوریته حاكميت اراده انسان در برساخت انگاره چيستي معناي زیبایی است كه "بودن" را معنا می‌کند.

(حمید ژیان پور)

سحر (10)

می‌اندیشم؛

در ميانه سود و زيان سوداي روز و شب و در كشاكش چند پارگي رنج بی‌پایان انسان براي رسيدن به آرامش، سحر، معنايي براي خويشتن يابي و تعميق در عناصر گفتمان فطرت بشري است كه انسان را از منيت چند پارگي نقش به شرافت وحدانيت نفس هدايت می‌کند.

(حمید ژیان پور)

سحر (9)

می‌اندیشم؛

سحر، زمان بدون تاريخ است. سحر نقطه عزيمت انسان به‌سوی درك آزادي و رستاخيز رهايي از تعلق به زمان است.

(حمید ژیان پور)

سحر (8)

می‌اندیشم؛

سحر، نماد عظمت سكوت آفرينش در برآمدن لطافت شبنم حيات زیبایی‌های هستي است.

(حمید ژیان پور)

سحر (7)

می‌اندیشم؛

سحر، پنجره‌ای به‌سوی طلوع روشنايي فطرت بيداري است.

سحر، روزنه‌ی عبور از رخوت به فطرت است.

(حمید ژیان پور)

سحر (6)

می‌اندیشم؛

آدمي از سحرگاه تاریخ‌مند فطرت عقلانيت خويش برخاسته است تا اخلاق را در طلوع گستره‌ی بی‌منتهای تكامل تدريجي آن به جلو براند.

(حمید ژیان پور)

سحر (5)

می‌اندیشم؛

سحر، نجواي نسيم آهنگ زمزمه‌ی تغزل عاشق براي بيداري معشوق است.

(حمید ژیان پور)

سحر (4)

می‌اندیشم؛

زندگي با مرگ آغاز می‌شود و مرگ دميدن دوباره سپیده‌دم سِحرآميز فطرت سحر است.

(حمید ژیان پور)

سحر (3)

می‌اندیشم؛

سحر، شروع برخاستن براي درخشش طلوع برجاي ماندن است.

(حمید ژیان پور)

سحر (2)

می‌اندیشم؛

دميدن طلوع روشنايي خورشيد فضيلت عمل، بدون درك عظمت حقيقت سحر ممكن نخواهد بود.

(حمید ژیان پور)

سحر (1)

می‌اندیشم؛

سَحر، پیشاهنگ برآمدن سِحرآمیز روشنی طلوع آفتاب امید است.

(حمید ژیان پور)

زيبايي

می‌اندیشم؛

فراتر از آگاهي،

زندگي، زيستن براي زيبايي است...

(حمید ژیان پور)

صداقت و صمیمیت

می‌اندیشم؛

صداقت و صمیمیت فضیلتی خیرخواهانه نیست که انسان به آن ببالد. اولین و مهم‌ترین وظیفه انسان است که باید با آن ببالد و رشد کند.

(حمید ژیان پور)

برق چشمان عشق

می‌اندیشم؛

برق چشمان عشق، رنگین‌کمان تاريكي است كه عظمت روشنايي را در خود فروبرده است...

(حمید ژیان پور)

خیر / شر

می‌اندیشم؛

خير و شر، مطلق نيست.

شر، نسبيت رو به فزوني است كه ظرفيت خود را براي برساختن انسان بالا می‌برد.

خير و شر در ميان ديالكتيك گفتگوي فضيلت، در حال فزوني و تعميق بخشيدن به معناي انسانيت است.

(حمید ژیان پور)

فضیلت

می‌اندیشم؛

انسان، خلاصه ناچاري خير و شر است كه بر سرنوشت ابدی فضيلت تحمیل‌شده است.

(حمید ژیان پور)

رقص

نازنین؛

به اندامت فرمان بده تا با آفتاب برقصد و با شروع تاریکی بر پیکره‌ی معنای پرشکوه شب بلغزد...

(حمید ژیان پور)

بوسيدن

می‌اندیشم؛

بوسيدن، تنها جان‌پناه سراشيبي سرماي تنهايي است كه انسان را برمی‌کشد...

(حمید ژیان پور)

تخت / بخت

می‌اندیشم؛

طوفان جنگ از غرب به‌سوی شرق می‌وزد زیرا تخت موسی بر آب بود و بخت عیسی بر آه بود...

(حمید ژیان پور)

بی‌وفایی

می‌اندیشم؛

بی‌وفایی، نابودی تدریجی در باتلاق محبت است که غوغای امید را زنده نگه می‌دارد...

(حمید ژیان پور)

زبان ناپيداي تنانگي

می‌اندیشم؛

مرد و زن در آغوش يكديگر زيبايي آزادي را تجربه می‌کنند. زن و مرد وجوهي از زيبايي آزادي را تجربه می‌کنند كه به‌وسیله‌ی نزديكي خودخواسته به وجود می‌آید و تا مرز كران گشودگي زبان ناپيداي تنانگي حقيقت جنسيت به‌پیش می‌رود.

معاشقه، آغاز زبان گشودگي براي بيان زیبایی‌های آزادي است.

زيبايي در حضور، يعني جاري ساختن زيبايي در وجود...

(حمید ژیان پور)

شادی

مي انديشم؛

شادي هميشه آن قدر به ما نزديك است كه ما آن را نمي بينيم.

گاهي شادي، پشت ديوار باورهايمان پنهان است.

(حمید ژیان پور)

جاودانگی

مي انديشم؛

انسان مانند رود در دامنه خاطرات خویش جاری است، او تازگي طراوت ياد را زنده نگه مي دارد و جاودانگي را تجربه مي کند. حقوق بشر، بازگشت به احياي جاودانگي يادمان طراوت روح جمعي باهم بودن انسان ها است.

(حمید ژیان پور)

رنج

می‌اندیشم؛

آنچه ما را شكست می‌دهد عظمت رنج نيست. ناديده انگاشتن رنج است.

(حمید ژیان پور)

سردرگمي

می‌اندیشم؛

سردرگمي، همه هويت انسان آرزومند است...

(حمید ژیان پور)

روح زيبايي

به هوش باش؛

روح زيبايي را بجنبان …

(حمید ژیان پور)

حال

می‌اندیشم؛

حال ما میان منشوری از تلون، تفنن و تدبر وجوه متنوع زندگی در گردش زودگذر است.

حال خوب و بد، ماندگار نيست...

(حمید ژیان پور)

ارابه تاريخ

می‌اندیشم؛

ارابه تاريخ در سراشیبی‌های شب‌های تاريك حقيقت به‌وسیله طلوع روشنايي فضيلت راه را پیداکرده و به جلو رانده است.

(حمید ژیان پور)

تعدی / تسلی

می‌اندیشم؛

انسان همواره در شوق تعدي است.

جز آنكه خود را به عشق تسلي دهد...

(حمید ژیان دپور)

زندگی - دروغ

می‌اندیشم؛

همه ماهيت زندگي كه انسان آن را درست فهميده است اين است كه ما دوست داريم زندگي به ما دروغ بگويد.

(حمید ژیان پور)

واقعیت

می‌اندیشم؛

واقعیت وجود خارجي ندارد.

واقعيت برساخته عظمت سوژه ذهن ما يا مقدار دريافت ما از ماهيت درك ما از تجربه هستي است.

(حمید ژیان پور)

حقيقت / فضيلت

می‌اندیشم؛

حقيقت، فضيلت را از بین می‌برد.

روح آدمي نه در كسب حقيقت كه در جستجوي فضيلت است.

(حمید ژیان پور)

آزاداندیشی

می‌اندیشم؛

آزاداندیشی آن است كه اجازه ندهيم تاريخ به‌جای ما سخن بگويد...

(حمید ژیان پور)

عقل رسواشده

می‌اندیشم؛

بدون احساس، هر عملي تحقق نايافته است.

احساس، عقل رسواشده است.

(حمید ژیان پور)

رنجیدگی و فرهیختگی

ای دریغا...

دنیا هیچ وقت به خود چون این زمانه، بی وفایی و بی مهری ندیده است. آدم های تنها و خسته ی این زمانه، از همه چیز و از همه کس بریده اند.

بیش از هر زمانه ای لاف عشق و محبت و وفا، صداقت و درستی، بیداد می کند و مدعیان پر ادعا، بر طبل صداقت و راستی می کوبند.

نقاب ها پر رنگ تر گشته و آن چنان بر صورت ها نشسته که دیگر امیدی به افتادن آن ها و نمایان شدن صورت واقعی آدم ها نیست. آدم ها با نقاب هایشان یکی شده و در آن حل شده اند.

هیچ چیز واقعی نیست، درست مثل آنچه در دنیای مجازی واقعی نیست، نام ها دروغین، چهره ها ساختگی، عناوین دروغ و حرف ها زیبا اما تهی از معنای راستین.

دل آدم ها برای خود گم کرده شان تنگ شده است. آدم ها در این گم گشنگی و سرگشتگی، حیران، خسته و درمانده اند. انسانیت به فراموشی سپرده شده است. چگونه آدمی که در خود گم گشته و حیران است، می تواند دست دیگری را بگیرد و ادعای همدلی و شفقت داشته باشد.

چگونه آن که به خود رحم ندارد، می تواند به دیگری رحم آورد؟ آنکه به خود دروغ می گوید، چگونه می تواند از دروغ گفتن به دیگری سر باز زند؟

آنکه خود را فریب می دهد، چگونه نتواند دیگری را فریب دهد؟

وقتی در دروغ و فریب و خیانت به خود، با نقاب و ادعای فرهیختگی و انسانیت دست و پا می زنیم، عجیب نیست اگر دیگران را نیز با خود در این راه، غرق کنیم.

با خود می اندیشم که دیگر رویای آدمی نباید آزادی باشد، بایستی انسانیت باشد.

(سادات هاشمی)

تكرار قانون

می‌اندیشم؛

در حاكميت اراده تكرار قانون، همواره دو چيز از بين می‌رود: علم و حلم...

(حمید ژیان پور)

رنسانس

می‌اندیشم؛

رنسانس، آغازكران گشودگي ذهن از سلطه تاریخ و نماد اراده بين الاذهاني در صورت‌بندی تمامیت روح جمعی انسان به‌مثابه آگاهی است که برساخت دمکراسی را ممکن می‌سازد.

(حمید ژیان پور)

خیال / گمان

می‌اندیشم؛

عشق به‌مثابه تنهایی است... مردي كه خيال را گمان می‌کند، "من" خويش را در حسرت "گمان"، به آسمان می‌فرستد.

(حمید ژیان پور)

درد

می‌اندیشم؛

درد، كوله بار رنج سنگينی است كه مقصد ندارد ...

(حمید ژیان پور)

عقل

می‌اندیشم؛

ما براي عقل، آغاز يك سكوت كوتاه هستيم...

براي فهميدن تلاش كنيم نه براي فهماندن...

(حمید ژیان پور)

قوت تحمل / قدرت تأمل

می‌اندیشم؛

هيچ فيلسوفي را نمی‌توان سرزنش كرد وقتي توانسته باشد شعري سروده باشد يا رؤیایی را بويیده باشد كه بتواند قوت تحمل را به قدرت تأمل تبديل كند.

(حمید ژیان پور)

غوغای خودشیفتگی استدلال

می‌اندیشم؛

در آن‌سوی غوغای خودشیفتگی استدلال، انتزاع انديشگي، مغلوب اشتياق انگيختگي برای سودای برتری‌طلبی در آگاهی‌های ناتمام تاریخی است...

(حمید ژیان پور)

نقاب حقيقت منطق

می‌اندیشم؛

ما در پشت نقاب حقيقت منطق، پنهان‌شده‌ایم.

اما در منطق فلسفيدن نه حقيقت وجود دارد نه نقاب وجود دارد.

ما برای عقل، آغاز یک سکوت کوتاه هستیم...

(حمید ژیان پور)

لذت

می‌اندیشم؛

لذت، سرآغاز رنج است.

رنج اكنون ما، لذت بی‌دوام گذشته است...

(حمید ژیان پور)

تمناي حضور

می‌اندیشم؛

نیمه‌روشن وجود زن، تمناي حضور وجود ناپيداي مرد است كه نبايد آن را ناديده گرفت.

ايستادن در مقابل زن، ناديده انگاشتن يا نابود كردن تمناي حضور وجود ناپيداي شرافت مردانگي است.

(حمید ژیان پور)

تب دلتنگی

لبت، تب دلتنگي است

در تلاطم رنگ‌ها

در تصادم غم‌ها

در آواز قناری‌ها

و در بازتاب تلاقي آفتاب و باران

رنگین‌کمان بالاي سرت به رنگ تب لبت حسرت می‌برد

لبت، تب دلتنگي است.

(حمید ژیان پور)

موسیقی

می‌اندیشم؛

موسيقي، زبان آهنگين و فاخر براي بيان آتشين و عاجل دوستت دارم است.

(حمید ژیان پور)

از جنس باران

نسيم نفس‌های زني از جنس باران بر صورتم طراوت می‌پاشد

و من بی‌حرکت می‌مانم تا او بماند

در حال سرودن هستم. با باران...

صدايش را می‌شنوی؟

وقتي از آسمان بر سقف دلم فرود می‌آید صدايش آهنگين و لطيف است

تو او را خوب می‌شناسی

او از جنس توست...

(حمید ژیان پور)

تنهایی

می‌اندیشم؛

عشق در تنهايي متولد می‌شود...

(حمید ژیان پور)

احساس مردانه

می‌اندیشم؛

احساس مردانه، حس تصاحب زيبايي است.

حس تفوق بر خودخواهي است.

(حمید زیان پور)

لذت

می‌اندیشم؛

از زندگي لذت ببر و نگذار كه زندگي لذت را ببرد...

(حمید ژیان پور)

انسانيت

انسانيت چشمه‌ای است كه از سرچشمه معناي باهم بودن به وجود آمده است.

(حمید ژیان پور)

معناي هستي

می‌اندیشم؛

جان انسان تلخ آفریده‌شده است.

معناي هستي، معنايي براي شيريني تلخي هستي جان انسان است كه انسان آن را در طبيعت پيرامون خويش می‌یابد.

(حمید ژیان پور)

كمبود

می‌اندیشم؛

كمبود، نيمه پنهان واقعيت وجود ما است كه هراندازه به آگاهي نزدیک‌تر می‌شویم عظمت واقعيت آن را بيشتر درك می‌کنیم.

كمبود، نقصان نيست.

كمبود، رخداد است كه هميشه وجود خواهد داشت.

(حمید ژیان پور)

فرهنگ

می‌اندیشم؛

فرهنگ، تجلی تفطن نا هوشیار قابلیت زبان در ظرف زمان است که منجر به ظهور ابزار می‌شود.

(حمید ژیان پور)

زمان

می‌اندیشم؛

زمان، طبیب طبیعت وجود ناآرام ما است. همچنان که ما را برمی‌آشوبد، به جلو می‌راند.

ماهيت زمان اين است كه به‌وسیله غلبه تفطن زبان، ما را به جلو می‌راند و ما با كمبود بيشتر آشنا می‌شویم.

كمبود، نقصان نيست. كمبود، رخداد است.

(حمید ژیان پور)

تحكم زمان

می‌اندیشم؛

زمان به‌خودی‌خود ما را به‌سوی تحكم "بايدها" پيش می‌برد.

همه سعي بشر در فلسفيدن زبان، درهم شكستن تحكم زمان است.

(حمید ژیان پور)

سحر

می‌اندیشم؛

سحر، دعاي ناگفته زبان طبيعت براي عزيمت به‌سوی خير و پاكي است.

(جمید ژیان پور)

معنای مرگ

می‌اندیشم؛

مرگ، بی‌معنا نيست.

مرگ، معنايي براي بی‌معنا كردن آگاهي است...

(حمید ژیان پور)

زبان اندیشه

می‌اندیشم؛

تو در فاهمه زبان اندیشه زیبایی و محبت، جاری هستی...

(حمید ژیان پور)

هستی

می اندیشم؛

هستی، نه در تمامیت ابژکتیو اراده که در تصادم سوبژکتیو شکست اراده تجلی می یابد. "شکست"، معنای مهم برای درک چیستی "بودن" است.

هستی علم از تصادم سوبژکتیو شکست اراده انسان برای تفوق بر چیرگی تمامیت طبیعت، شکل یافته است.

(حمید ژیان پور)

حقیقت / اصالت

در نظرگاه من: فلسفه‌ی زيستن در پدیداری پيوستار ميان حقيقت و اصالت معنا می‌یابد. حقيقت، آغاز فهم پيچيدگي، آغاز درك پيچيدگي و آغازي براي عمل در فرآيند پيچيدگي است. در جهان زیسته‌ی ما همه‌چیز میل به ساده شدن دارد. سادگی، معرف پیچیدگی است و اصالت، انتها یا نتیجه‌ی ابتدای پدیداری حقیقت پیچیده است که منجر به ساده شدن پیچیدگی انتزاع مفاهیم می‌شود. ازاین‌رو فلسفه اصیل‌ترین وجه غالب فهم پیچیده معرفت‌شناسی جهان زیسته ما است که دررسیدن به‌سادگی و گشودن رازهای پیچیدگی حقیقت ناگشوده تلاش اصیل می‌کند.

آنچه را که بیان شد می‌توان در یک مثال واضح ارائه کرد. مراحل تکامل رشد تدریجی کودک انسان مثال واضح از نسبت میان حقیقت و اصالت است. انسان در هر مرحله از رشد در آغاز پیوستار درک پیچیدگی حقیقت برای رسیدن به اصالت ساده شدن جهان پیرامون خویش تلاش کرده است.

علم، معرف ابزار سادگی جهان است که در آن انسان بر پیچیدگی حقایق ناگشوده و رازآلوده جهان سوبژکتیو و ابژکتیو تفوق می‌یابد و جهان را برای خویش ساده و ساده‌تر می‌کند و در هر مرحله از فلسفیدن، اندیشیدن و فهمیدن، جهان را قابل‌تحمل‌تر می‌کند، از ثابت ماندن در پیچیدگی حقیقت عبور می‌کند و از آن فارغ می‌شود.

باری، حقیقت ثابت نمی‌شود بلکه به نظر می‌رسد، وظیفه انسان آن است تا از حقیقت فارغ بشود.

(حمید ژیان پور)

ارابه تاريخ

می‌اندیشم؛

ارابه تاريخ در سراشيب شب‌های تاريك به وسيله طلوع روشنايي حضور جذاب و پرفروغ زن راه را پیداکرده و به جلو رانده است.

صداي يك زن، مرد را بيدار می‌کند.

زن، آخرين جان‌پناه عشق است كه ما را به اولين منزلگاه امن رهنمون می‌شود.

(حمید ژیان پور)

حقیقت

می‌اندیشم؛

حقیقت ثابت نمی‌شود بلکه به نظر می‌رسد، وظیفه انسان آن است تا از حقیقت فارغ بشود...

(حمید ژیان پور)

جان‌پناه عشق

می‌اندیشم؛

زن، آخرين جان‌پناه عشق است كه ما را به اولين منزلگاه امن رهنمون می‌شود...

(حمید ژیان پور)

مرگ / زمان

می‌اندیشم؛

مرگ يعني رهايي از زمان و رها شدن در زمان...

(حمید ژیان پور)

شعر/ رؤيا

می‌اندیشم؛

شعر، شورانگیزترین ترنم نسيم احساس است که بی‌صدا جاری است...

بگذار نسيم بر گيسوانت بلغزد و رؤيا بسازد...

(حمید ژیان پور)

انقلابي

می‌اندیشم؛

جنگ، اراده پنهان براي اضمحلال تدريجي دمكراسي است.

يك انقلابي نمی‌تواند دمكراتيك باشد.

اگر مصدق زنده بود باز هم می‌جنگید.

(حمید ژیان پور)

سکوت

می‌اندیشم:

سکوت، بخش پیدای اندیشه ناپیدا است که فقط می‌توانیم صدای لغزیدن آن را بر روی شانه‌های احساسمان بشنویم.

ما برای عقل، آغاز یک سکوت کوتاه هستیم ...

(حمید ژیان پور)

شکوه

می‌اندیشم؛

هيچ زيبايي، يك طرفه شكوه نمی‌آفریند...

(حمید ژیان پور)

قانون

می‌اندیشم؛

قانون براي كساني است كه آن را نفهميده اند.

فراتر از قانون، فهمي است كه قانون را می‌فهمد و از آن فراتر می‌رود...

(حمید ژیان پور)

خالي

می‌اندیشم؛

براي من، "زندگي"، جايي است كه "خالي" است...

(حمید ژیان پور)

انقلاب

می‌اندیشم؛

انقلاب، معنايي ابژكتيو براي اثبات تداوم حضور تاريخي مصداق اعتقاد است...

(حمید ژیان پور)

سوژگي

می‌اندیشم؛

عینیت، معرف، دقيق شدن ابژه در استمرار نيازمندي به معنايابي سوژه است.

سوژگي، معنايابي انتزاع ذهنيت در ظرفيت عينيت است كه منجر به دقيق شدن ابژه می‌شود.

(حمید ژیان پور)

نادرستي

می‌اندیشم؛

فقط نادرستي حقيقت دارد…

اينجا هیچ‌چیز درست نيست جز نادرستي …

(حمید ژیان پور)

خرد

می‌اندیشم؛

خرد، معنایی برای بلندای قله عظمت شکوه همه هستی ارزش‌های ناپیدای متعالی انسان است که به‌تدریج به‌وسیله هستی عقل در تعامل با طبیعت، شکوفا شده است...

(حمید ژیان پور)

باور / برساخت عشق

می‌اندیشم؛

عشق به‌تدریج برساخته می‌شود و شادی آدمی را می‌سازد. باور در انسان، منطقی‌ترین وجه اعتقاد به ساختن تدریجی عشق است که باعث می‌شود تا آدمی در توهم اعتقاداتش سقوط نکند...

(حمید ژیان پور)

روشنفکری

می‌اندیشم؛

در روشنای باشکوه درون روشنفکری لاهوت، سایه هیبت درشت متحجری ناجور نهفته است که چوب ناسزایش درون لباس زیبایش، پنهان است تا مردم کتک‌خورده قابیل را به‌سوی پناهگاه تاریخ بتاراند و پرچم مبارزه هابیل را در اهتزاز نگه دارد...

بخش زیادی از تاریخ انسانیت، قربانی روشنی خورشید حقیقت است.

(حمید ژیان پور)

تمنا / زیبایی

می‌اندیشم؛

من جز زیبایی روح و جسم، زیبایی دیگری سراغ ندارم که شکوه بیافریند و تمنای انسان را سیراب کند. آمیزش زن و مرد درهم آمیختن تمنای پیدا برای رسیدن به شکوه زیبایی ناپیدا است. چه لذتی بالاتر از هم‌نشینی که در آن تمنا باشد...

(حمید ژیان پور)

تمنا

می‌اندیشم؛

صدای سکوت تو، صداي تمناي من است...

(حمید ژیان پور)

هبوط

در من هبوط كن...

اين آخرین هوس من است.

(حمید ژیان پور)

خنده

نازنين؛

نگران خنده‌هایت نباش

هیچ‌وقت آن را از دست نخواهي داد...

(حمید ژیان پور)