متن و منتقد

گفتگوی

وابستگی

محمد انسانی:

در باب وابستگی: وابستگی اصولاً به فرد خارجی تعلق نمی‌گیرد؛ بلکه وابستگی (خصوصاً به طور آشکاری در بزرگسالان) صرفاً به توهم شکل می‌گیرد. ما صرفاً می‌توانیم به ((توهم وجود خویشتن، آن وجودی که عمیقاً در خویشتن طالب آن هستیم و آن ابعادی که در خویشتن به‌وضوح درک نمی‌کنیم، در دیگری))، وابسته شویم و بدین دلیل وابستگی، مدام در معرض مخاطره است و عشق رمانتیک ازآن‌جهت که مبتنی بر چنین توهمی است در ذات خود شکستنی است و اگر انسانِ عاشق موجودی منجمد نباشد و به خویشتن اجازة رشد روانی را بدهد دیریازود شاهد شکست عشق رمانتیک خویشتن خواهد بود.

معشوق هر چه باشد و هر که باشد و با هر مزیتی باشد نهایتاً من نیست و نمی‌تواند حامل انتظارات رؤیایی و کمال‌طلبانه‌ای باشد که من از بهشت درونی خویشتن دارم و بودن با زیباترین و برگزیده‌ترین انسان جهان به‌هیچ‌روی جای ادراک عمیق و درونی من از خویشتن را نخواهد گرفت، گواینکه در کنار بهترین انسان نیز من چیزی که درک می‌کنم ((خودم در کنار اوست)) و نه او، آن‌چنان که واقعاً او هست.

معشوق انسانی‌ست با نگرش‌ها، نیازها و ضعف‌های شخصی خودش که از قضای روزگار من او را متوهمانه موضوع میل خود برای دریافت خویشتن یافته‌ام.

حمید ژیان پور:

طرح‌واره وابستگی نه به‌وسیله "توهم" که از طریق تجربه، تعریف می‌شود؛ بنابراین "وابستگی"، نه با "توهم"، بلکه به‌وسیله چگونگی "تجربه"، شکل می‌گیرد.

عشق و وابستگی، عمیق‌ترین تجربه رویارویی انسان با سوژه بودگی یا وجود است که منجر به برون‌رفت انسان از حضور در سوژه به‌سوی تعلق خاطر به ابژه یا تجربه ابژه می‌شود که در آن توهم راه ندارد.

جنگ و مرگ، سوژه بودگی یا وجود است که انسان را از حضور به‌سوی تجربه ابژه وجود، سوق می‌دهد.

مردها زبانشان در بیان عشق، محکم نیست؛ چون به جنگ می‌اندیشند، چون به مرگ می‌اندیشند. [...]

گفتگوی

سکوت

حمید ژیان پور:

وقتی رنج‌هایت را به زبان نمی‌آوری، به بهترین وجه در حال بیان آن هستی...

زندگی، چالش ارزش‌ها است که در آن ارزش‌های ناپیدا گفتمان غالب رنج پیدا است.

رنج به‌وسیله ارزش‌های اخلاقی به وجود می‌آید. ارزش‌ها، صدای خفته نجوای درون آدمی است که آن را به شعر، فلسفه، هنر و زیباشناسی تبدیل می‌کند.

رنج، آرام می‌آید و در زمین وجود ما می‌روید و ما را می‌رویاند. رنج ما را بر می‌کشد؛ اما ما آن را فریاد می‌زنیم. رنج بهترین نوع مواجهه انسان با ناشناخته‌های درون خویش است.

وقتی رنج را بر زبان می‌آوریم ارزش‌های آن را در زمان محبوس می‌کنیم و ایدئولوژی یا مکتب انسان‌ساز از آن ساخته می‌شود.

وقتی رنج‌هایت را بر زبان نمی‌آوری به بهترین وجه در حال تأمل در هستی معرفت‌شناسانه ارزش‌های برساخته از رنجی که آرام و به‌تدریج در ما رشد کرده است، هستیم.

رنج، رخساره زیبای زندگی است که ما آن را بد بزک کرده‌ایم.

فریاد رنج به جنگ و خشونت می‌انجامد.

می‌اندیشم؛

وقتی رنج‌هایت را به زبان نمی‌آوری، به بهترین وجه در حال بیان صلح و آزادی هستی...

سهیل پرند:

همان حکایت سکوت است و ناگفته‌ها! در این صورت: اگر گوشی شنوا در میان نباشد، چه می‌شود [...]

خیر / شر

می‌اندیشم؛

خير و شر، مطلق نيست.

شر، نسبيت رو به فزوني است كه ظرفيت خود را براي برساختن انسان بالا می‌برد.

خير و شر در ميان ديالكتيك گفتگوي فضيلت، در حال فزوني و تعميق بخشيدن به معناي انسانيت است.

(حمید ژیان پور)

گفتگو

خویشتن

حمید ژیان پور

پرسش بسياري از پاسخ‌ها در بيرون از اصالت وجود ما است و خيلي وقت‌ها ارتباطي به ما ندارد.

سادات هاشمی

اما ذهن نمی‌فهمد و دنبال پاسخ است.

حمید ژیان پور

آگاهي از خويشتن به‌وسیله‌ی درك كامل زیبایی‌های پيدا و ناپيداي "خود" به دست می‌آید و شاد كردن "خود" به‌وسیله‌ی "غير خود"، شادي ناقص و ناكاملي است كه خويشتن خود انساني را كامل و باشکوه نخواهد كرد.

سقف و بخت را رها كن. آن‌ها دور هستند. نزدیک‌ترین آدرس براي ديدن "خود" همين "اينجا و اكنون" است.

اگر كسي بتواند ما را به خودمان نزديك كند ارزش نزديكي دارد [...]

فضیلت

می‌اندیشم؛

انسان، خلاصه ناچاري خير و شر است كه بر سرنوشت ابدی فضيلت تحمیل‌شده است.

(حمید ژیان پور)

گفتگوی

اراده حاکمیت تکرار قانون

حمید ژیان پور:

می‌اندیشم؛

رنسانس، آغاز کران گشودگی ذهن از سلطه تاریخ و نماد اراده بین‌الاذهانی در صورت‌بندی تمامیت روح جمعی انسان به‌مثابه آگاهی است که برساخت دمکراسی را ممکن می‌سازد.

مریم علیخانی:

مدرنیته فضا و مکانی خالی از کنترل باقی نگذاشته است. تمام شهرها و روستاها و مترو و قطار و هواپیما، شغل‌ها، و همه چیز در کنترل است. به‌نوعی می‌توان گفت مدرنیتة امروز، به‌مثابه سرمایه‌داری است. نظم نوین اراده‌ای است که همه چیز را تحت کنترل دارد. جهان کندویی است پر از عسل که در دست سرمایه‌داری اداره می‌شود. انسان‌ها در این کندوی تودرتو همچون زنبور کارگر تلاش می‌کنند که سرمایه و سود بیشتر وارد کندو شود.

حمید ژیان پور:

ما باید بدانیم که سرمایه‌سالاری و سرمایه‌داری جهان‌نگر، دو تلقی جداگانه در تاریخ انگاری است.

می‌اندیشم؛

سرمایه‌سالاری، نوعی دارایی مشتمل بر رهبانیت سرخ است که از مرزهای تأمل در عقلانیت حجب، عبور کرده است.

تکلیف با پرسش، وجاهت می‌یابد. تکلیف بدون پرسش، اسارت می‌آورد [...]

گفتگو

انتظار / اصلاحات

محمد محجوب:

بعضی‌ها جوری رأی‌دادن را حیثیتی کرده‌اند که آدم می‌ترسد پای صندوق برود. حیثیتی کردن انتخابات، تحدید آزادی افراد است به شیوه نرم. بعضی از ما هم که خداوندگار شیوه نرمیم.

حمید ژیان پور:

بالارفتن از پله‌های سراشیبی انتظار یعنی فروافتادن در فرجام تلخ انفعال...

از کورسوی روزنه امید، بیکرانگی جهان در حال تغییر را نمی‌توان دید.

انفعال در انتظار یعنی فعلیت مداوم تکرار عمل در دور باطل امید که منجر به طولانی‌تر شدن انتظار می‌شود.

محمد محجوب:

آیا طلب اصلاح نمودن انفعال و بی عملی است؟ چرا و به چه دلیلی، انتظار، مترادف افول از پلکان زمان است؟ [...]