متن و منتقد

من به حافظ ایمان دارم

(ثریا تاج نیا)

من فال قهوه گرفته‌ام، کارت تاروت و ماروت برداشته‌ام، من نیت کرده‌ام در فال حافظ، آمدن تو را، من یک بخش شناسنامه‌ام نوشته‌شده عاشق، بخش معشوق همچنان خالی و سفید باقی‌مانده است، من فال ارمنی گرفته‌ام. فال شمع، نیت کرده‌ام کی این صفحه‌ی سفید شناسنامه‌ام رنگی می‌شود، قسمت معشوق را می‌گویم... در فال حافظ آمد: در دایره‌ی قسمت ما نقطه‌ی پرگاریم... در فال قهوه آمد یک اسب بی سوار بر زمین‌خورده است، در کارت‌های تاروت آمد یک شعله دارد به انتهای روشنانش می‌رسد، در فال ارمنی آمد مسیح نبی سرگرم ثابت کردن بی‌گناهی مریم مقدس است... دلش می‌گیرد وقتی می‌بیند مادرش را به سنت‌شکنی و هرزگی متهم می‌کنند... من عاشق به دنیا آمدم این را شناسنامه‌ام می‌گوید... بی معشوق... تنهای تنها... این را کارت‌های تاروت گفتند... من صبور می‌مانم... این را حضرت حافظ می‌گوید... من به حافظ ایمان دارم... این را مادرم همیشه می‌گفت... .

نقد و تحلیل

تأثیرگزارترین بخش از محتوای متن، پیامی است که نویسنده پیامبرگونه در انتها، ابلاغ می‌کند. گویا به او الهام شده است تا پیامبر این پیام باشد. او ناخودآگاه، پیش‌بینی همه آنچه را که در فال حافظ و... وجود دارد، به مادر نسبت می‌دهد. انتها را به آغاز گره می‌زند و انسجام مفاهیم پرمعنی در حافظ و مسیح و ... را با کلمه‌ای زنده که حیات زمینی و آسمانی دارد، يعني مادر، تضمین می‌کند. این انسجام در معنی به محتوای این متن غنا می‌بخشد. مریم مقدس درست و به‌جا بکار گرفته‌شده است. مریم مقدس، نمادی از خود نویسنده است که پاکی از درون دل و ذهن (مسیح درون خود) را آرام و صبورانه زمزمه می‌کند؛ بنابراین فال حافظ می‌گیرد و با صدای ملکوتی حضرت حافظ، معصومیتش را زمزمه می‌کند.

(حمید ژیان پور)