متن و منتقد

شعر / معر

می‌اندیشم؛

هرگاه مفاهيم، اين قابليت را نداشته باشد تا از دهليز پیچ‌درپیچ پيچيده در عقلانيت ناب طلوع كند، عبور از سرسره احساسات، منجر به‌وفور نوعي معر خواهد شد كه هرگز طلوع شعر را نخواهد ديد...

(حمید ژیان پور)

تقدیر

می‌اندیشم؛

زندگي بر مدار تقدير می‌گذرد...

تقدير، ظرفيت نامتعين و نامعلوم از ناشناخته‌های وجود است كه در اراده انسان نهفته است...

(حمید ژیان پور)

وطن

وطن، نام نيست.

وطن، آواز يك ياد است...

وطن، سوداي سرباز است...

وطن، رؤیای بی‌نام است...

(حمید ژیان پور)

واژه‌ها

می‌اندیشم؛

موهای بلند تو واژه‌هایی بلند است كه معنا می‌آفریند...

من سعي دارم واژه‌ها را ببینم...

(حمید ژیان پور)

موسيقي خداوند

می‌اندیشم؛

زن موسيقي خداوند است كه در گوش ما تمنا می‌نوازد و روح ما را می‌گدازد...

(حمید ژیان پور)

آفتابی / مهتابی

می‌اندیشم؛

رخساره گیتی، آفتابی است، وقتی لبخندت مهتابی است...

(حمید ژیان پور)

اسب خسته و سواركار نو خواسته

براي من گاهي مطالعه نقد اثر ازاین‌جهت كه منجر به درك فراتحليل از متن می‌شود، اهميت بيشتري از نوشتن نقد دارد. رويكرد فرا تحليل، نوعي زمینه‌یابی مبتني بر نظريه "تئوري زمينه يا گراند تئوري" است كه در آن داده‌های متن، در بستر و زمینه‌ی زبان فلسفي محقق يا تحليلگر متن، بازپيدايي می‌گردد.

در اين ميان استفاده از اصطلاحات فلسفي برخاسته از زبان و مقدم بر زمان است.

اينكه اصطلاحات فلسفي را بدون پشتوانه زبان تحقيق، در متن كنار هم قرار بدهيم و به‌این‌ترتیب سعي كنيم به تحليل متن انسجام ببخشيم كاري ناروا است و به نظر من نوشتن نوعي انشاء محسوب می‌شود كه در آن جذابیت‌های مفاهيم زبان فلسفه، متن را آراسته كرده است و اين يعني نقد، فاقد روايي محتوايي است و منتقد آنچه را كه از اصطلاحات فلسفي وام گرفته است روا و مناسب زبان محتوايي تحليل اثر بكار نگرفته است.

نگاه فراتحليل به نقد برخي از منتقدان، نشان می‌دهد كه تحلیل‌ها متأسفانه فاقد روايي محتوايي است و اندازه بسط اثر مفاهیم فلسفي به دليل استفاده صوري از اصطلاحات فلسفي، بی‌تأثیر رهاشده است و به انشاء پرداخته‌شده است.

براي من جاي تعجب بسيار است كه چگونه برخي اصطلاحات بدون استناد، بنام اصطلاح فلسفي، استفاده می‌شود.

اين به‌مانند اين می‌ماند كه ما اسب راهوار و تیزپای فلسفه را زين كنيم اما ناديده و ناخواسته، اسب چالاك را در گل‌ولای به‌پیش ببريم و در آخر به‌مانند يك سوارکار، باابهت و شكوه از اسب پايين بيايیم، اسب خسته و مجروح را رها كرده و با رؤیای پيروزي خود را به دوستانمان برسانيم...

تأمل كنيم؛

زبان نقد، زبان رؤیا نيست. زبان پويا است، زبان ساختن دنيا است...

(حمید ژیان پور)

نقاشی

می‌اندیشم؛

نقاشي، تعبيري قابل‌رؤیت از رؤیای بی واسطه نخستين است كه انسان مفتون آن است…

در دستان ظريفت، خداوند زيبايي در حال رقص است...

(حمید ژیان پور)

زیبایی

می‌اندیشم؛

زيبايي، مانند رؤیا، عميق، دور و ناپيدا است. زيبايي نور دارد. زيبايي مانند رؤیا، درخششي دور دارد...

(حمید ژیان پور)

زیبایی‌های مفتون

می‌اندیشم؛

صداي تو را می‌بویم...

این‌همه يك شعر است...

 هميشه آهنگ موزون زیبایی‌ها در آن‌سوی يك مرد، از سمت يك زن نواخته می‌شود و به سحر گداخته می‌شود...

ازاین‌رو زن، ساحره زیبایی‌های مفتون است و مرد حادثه زیبایی‌های مقبول است كه زن آن را خلق كرده است...

(حمید ژیان پور)

شمع حضور

می‌اندیشم؛

هر پيام، پروانه‌ای است سبک‌بال و بی‌صدا كه در سكوت به گرد اوج شمع حضور در گردش است…

(حمید ژیان پور)

میل به آگاهی

می‌اندیشم؛

میان تنهایی و رهایی پیوندی ناگسستنی است و این امر غریبی است که …

تنهايي و رهايي باهم متولد می‌شوند و در میل به آگاهی، از هم متنفر می‌شوند...

(حمید ژیان پور)