متن و منتقد

فرصت حضور

می‌اندیشم؛

آزادي، رؤیای "وجود" است يعني همه آن چيزي كه ما به آن تعلق داريم...

و حق‌خواهی، فرصت حضور است يعني نه همه آن چيزي كه به ما تعلق دارد...

(حمید ژیان پور)

مدعی نابینا

می‌اندیشم؛

آزادی، بینایی می‌خواهد...

حق‌خواهی، در دست مدعی نابینا، شمشير بُرنده‌ای است كه به هر سو گردانده می‌شود تا دايره بسته حق‌خواهی كامل شود.

(حمید ژیان پور)

شعر حباب

می‌اندیشم؛

شعر، ساخت شناختی جدید از عملیات ذهنی (تفکر) است که بر بن‌واژه بنا می‌شود و تا مرز رؤیا پیش می‌رود... شعر بدون تفکر، شعر حباب است...

(حمید ژیان پور)

امید

می‌اندیشم؛

اميد، مانند خورشيد وقتي طلوع می‌کند كه ما خوابيم...

(حمید ژیان پور)

خوشبختي

می‌اندیشم؛

خوشبختي، سهم زندگي نيست. خوشبختي نبض زندگي است كه همواره در حال نوسان است...

(حمید ژیان پور)

سکوت

می‌اندیشم؛

گاهی سكوت، بياني عميق و دقيق است كه بی‌واسطه جاري است...

(حمید ژیان پور)

اتفاق

می‌اندیشم؛

هيچ اتفاقي یک‌طرفه نيست...

قرابت‌ها و غربت‌ها منبع عميق براي فهم يك اتفاق است...

(حمید ژیان پور)

من به تکرار باختم

(سعید اکبرنیا)

من به تکرار باختم

همچون فاحشه‌ای که باید سوار اتومبیلی شود

و از زندگی عبور کند

در خیابان‌های قطور

در میدان‌های گشاد

و چهارراه‌هایی که هیچ راهی به روشنایی نداشت

هزار بار باختیم [...]

نقد و تحلیل

شعر حباب؛

بوسیدن یعنی بوییدن و بوییدن یعنی روییدن... وقتی کسی آن‌گونه در خیایان، پهن می‌شود که هر تکه‌اش جایی در خیابان‌های قطور و چهارراه سوت‌وکور پیدا می‌شود چگونه می‌تواند بوییده شود، چگونه می‌تواند بوسیده شود...

بوسیدن نقطه نضج دارد. بوسیدن نقطه رشد دارد. بوسیدن تمرکز است نه سوارشدن و پهن شدن... بوسیدن هوای شعر است که تکرار نمی‌شود و آنکه "به تکرار می‌بازد"، در هوای فعل است نه در هوای شعر... آنکه به تکرار می‌بازد در هوای رباب است نه در هوای سراب [...]

تفوق انسانیت

می‌اندیشم؛

غم نشانه آشكار از تفوق انسانيت انسان بر توهم روحانيت او است...

(حمید ژیان پور)

كوچه بن‌بست

وااسفا؛

خانه دل بعضي آدم‌ها در انتهاي تاريكي كوچه بن‌بست است كه حتی درب هم ندارد...

(حمید ژیان پور)

صدای تمنا

نازنين؛

نداي تو، صداي تمناي من است...

(حمید ژیان پور)

همه ادبيات، گفتگو است...

پیچیدگی‌های زيباشناسي و فلسفي ادبيات تا آن اندازه روشن است كه شيفتگي و شوريدگي ما را براي گفتگو برمی‌انگیزد.

همه ادبيات، گفتگو است...

گفتگو، جوهر ادبيات است...

شعر، رمان و داستان، رجحان برتر ما براي گفتگو است...

گفتگو، انتخاب "جان" است. جاني كه به جهان ادبيات مهذب است و بر ابتهاج آن مؤدب است.

به‌جز گفتگو كه جوهر است آنچه باقي می‌ماند خبر است...

خبر از "من". خبر از "تن". خبر از "پيشاهنگي فرهنگ". خبر از سروري "رنگ..."

و این‌همه تابلويي می‌خواهد تا هر "رنگ" بنام فرهنگ و هر "خبر" بنام جوهر بر تابلوي پيشاني ذهن مخاطب نقش بگيرد و طنازی‌های زيبا و افضلي جاي پیچیدگی‌های زيباشناسي و فلسفي را بگيرد.

صاحبان "رنگ" در مقابل فرهنگ، به‌جای درود، سكوت می‌ورزند و بر تفنن رنگ می‌افزایند...

هرروز خبري تازه از "من"، می‌شود شعر...

هرروز خبري تازه از "تن"، می‌شود ميل...

از ما چيزي باقي نمی‌ماند جز "ميل" كه هرروز بر تابلوي اعلانات نصب می‌شود و حذف می‌شود.

و ما بي "گفتگو" می‌مانیم...

"دل من در هوس روي تو اي مونس جان

خاك راهي است كه در دست نسيم افتاده است"

(حمید ژیان پور)

غم فلسفی

می‌اندیشم؛

تاریکی‌های ناشناخته جذاب و عمیق هستند و اگرچه ما را دچار غم فلسفی می‌کنند اما به همان اندازه بر شعف و شادی انسان برای کنجکاوی در درک ناشناخته‌های مبهم می‌افزاید... در این میان فراست آغازی است بی‌فرجام که کشف آن، معنایی برای یافتن ابهام خود است...

(حمید ژیان پور)